Η Πόλη / έκθεση χαρακτικής Βίκυ Τσαλαματά

Ατομική Έκθεση της Βίκυς Τσαλαματά
στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο.

Στο Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών(Πατησίων
47) εγκαινιάζει την Τετάρτη 30 Μαρτίου στις 19.00
την ατομική έκθεση της χαράκτριας Βίκυς Τσαλαματά
«Η Πόλη» σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Λήδας
Καζαντζάκη.
Η συγκεκριμένη δουλειά είναι ένα μέρος από τη σειρά Ουτοπικές Πόλεις του θεματικού κύκλου Αστικά Τοπία. Έχει παρουσιαστεί ως αυτόνομη ενότητα ή ως θεματικός κύκλος σε πολλές διεθνείς εκθέσεις και φεστιβάλ χαρακτικής του εξωτερικού. Η Διευθύντρια του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών, Μορφωτικός Ακόλουθος της Ιταλικής Πρεσβείας,Professoressa Monica Zecca επισημαίνει μεταξύ άλλων στον κατάλογο της έκθεσης: « Αφορμή για την παρουσίαση αυτής της ολοκληρωμένης συλλογής έργων αποτελεί το βιβλίο «Αόρατες Πόλεις του ιταλού συγγραφέα Ίταλο Καλβίνο, ένα βιβλίο το οποίο συνεχίζει να αποτελεί αστείρευτη πηγή προβληματισμού, ερέθισμα και έμπνευση για τον κόσμο της τέχνης. Τον περασμένο Οκτώβριο στο Ιταλικό Ινστιτούτο διοργανώθηκε μια διημερίδα, πλούσια σε ομιλίες και με μεγάλη προσέλευση κοινού, αφιερωμένη ακριβώς στις Αόρατες Πόλεις του Καλβίνο και στη συζήτηση για την επίδραση αυτού του έργου στην πρόσφατη καλλιτεχνική έμπνευση στην Ελλάδα. Θεωρώ πολύ σημαντικό να συνεχιστεί αυτή η συζήτηση με την έκθεση της Βίκυς Τσαλαματά.»
Η Πόλη αποτέλεσε για την Τσαλαματά ένα ευρύ πεδίο ριζοσπαστικών μορφοπλαστικών αναζητήσεων με διαφορετικές μεθόδους(βαθυτυπίας, υψητυπίας, φωτογραφίας) στη διάρκεια των οποίων συνάντησε τις ριζοσπαστικές μορφοπλαστικές αναζητήσεις του συγγραφέα Ίταλο Καλβίνο και το μυθιστορηματικό του έργο «Αόρατες Πόλεις».
«Μας οδηγεί», όπως γράφει η ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια της έκθεσης Λήδα Καζαντζάκη, «στις οξειδώσεις που διαρρηγνύουν τα θεμέλια της πόλης και στις ανάγλυφες αποτυπώσεις των σπλάχνων της, πάνω σε χάρτες και κατόψεις, που αποκαλύπτουν τον σύνθετο και πολυδιάστατο χαρακτήρα της, φέρνουν στο φως τον πυρήνα της αυθεντικής καλλιτεχνικής μαρτυρίας, ως ‘’τόπο εκδήλωσης της πνευματικής εμπειρίας’’ που ανατρέπει την παραδοσιακή αντίληψη της χαρακτικής τέχνης, την απεγκλωβίζει, όπως ο Καλβίνο τη λογοτεχνία, από την ασφυκτική γραφή του Ντύρερ και την αυτοματιστική χρήση της στην τέχνη του βιβλίου. Βουτά όπως και ο Καλβίνο στα βαθιά νερά του πειραματισμού. Αντιμετωπίζει όπως κι αυτός την πόλη ως ένα όνειρο ‘’που δεν έχει όνομα ούτε τόπο…’’, ένα συναρπαστικό γρίφο όπου κάθε πράγμα κρύβει ένα άλλο πράγμα. Μετατρέποντας το θεατή του μέσα από την απτή υφή του σε συνεργό στη ‘’λύση’’ του.»