ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ XIEYI στο ΕΜΣΤ
Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης παρουσιάζει την έκθεση με τίτλο ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ XIEYI – Αριστουργήματα από το Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Κίνας. Η έκθεση που θα παρουσιαστεί στον κεντρικό χώρο των Περιοδικών εκθέσεων του ΕΜΣΤ αποτελεί μέρος της διακρατικής συμφωνίας Ελλάδας – Κίνας, στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Έτους Ελλάδας – Κίνας 2017. Είναι μια παραγωγή του Εθνικού Μουσείου Τέχνης NAMOC της Κίνας (National Art Museum of China) με τη συνεργασία του ΥΠΠΟΑ και του ΕΜΣΤ και θα φιλοξενηθεί στο ΕΜΣΤ από τις 22 Σεπτεμβρίου μέχρι και τις 14 Νοεμβρίου 2017.
Εγκαίνια: Παρασκευή, 22 Σεπτεμβρίου στις 20.00
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ
The Symptom Projects
Άμφισσα, 6-22 Οκτωβρίου
Στα πλαίσια του The Symptom Projects που συνεχίζεται για όγδοη συνεχόμενη χρονιά στην πόλη της Άμφισσας, η Ελπίδα Καραμπά και η Γλυκερία Σταθοπούλου επιμελούνται την έκθεση με θέμα «Τουρισμός». Η έκθεση, όπως κάθε χρόνο θα λάβει χώρα στο Παλαιό Νοσοκομείο της Άμφισσας.
Η ιδέα του τουρισμού είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την Ελλάδα, καθώς η Ελλάδα μαζί με την Ιταλία υπήρξαν παραδοσιακοί προορισμοί ταξιδιού πολύ πριν οργανωθεί η βιομηχανία του τουρισμού. Στον 20ο αιώνα η βιομηχανία του τουρισμού συνδέθηκε με κομβικά ζητήματα που καθόρισαν την φυσιογνωμία του. Οι μετακινήσεις για την υγεία, την έκθεση στον ήλιο και την παραμονή στη θάλασσα, σχετίστηκαν ιδιαίτερα με την επούλωση ασθενειών που ταλάνισαν το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, πριν γίνουν τρόπος διασκέδασης για τη μεσαία τάξη. Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τα ταξίδια προωθήθηκαν ως μέρος της διπλωματίας, ενώ η επανάσταση των μεσων μεταφοράς επέκτεινε στις μάζες το δικαίωμα του ταξιδιού, μέχρι το ταξίδι και ο τουρισμός να συνδεθούν άρρηκτα με την οικονομία του θεάματος και την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, που σαρώνει με τον ίδιο τρόπο το Κολλοσαίο, τη Ντίσνεϊλαντ, το Τσερνομπίλ και το Νταχάου.
Μέσα σε αυτή την παγκοσμιοποιημένη συνθήκη, οι τόποι δεν δύναται να γίνουν πλέον κατανοητοί ως αυτάρκεις ή ως τα σημεία όπου βιώνεται το μεγαλύτερο μέρος της ζωής ενός ανθρώπου. Μοιάζουν περισσότερο με περιοχές ροής με πορώδη όρια που χαρακτηρίζονται από ρευστότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο τουρισμός αποτελεί μια σημαντική πτυχή της παγκοσμιοποίησης, όντας μέρος ενός υποσυνόλου μιας μεγάλης και ετερογενούς παγκόσμιας δραστηριότητας ή κινητικότητας, η οποία περιλαμβάνει επίσης τη μετανάστευση, την παλιννόστηση, τη διασπορά και άλλες υποχρεωτικές καθώς και εθελοντικές μορφές μετακίνησης.
Ως ένα από τα σημεία διαπλοκής και αλληλεπίδρασης του τοπικού με το παγκόσμιο, ο τουρισμός φαίνεται να είναι το ιδανικό εκείνο πρίσμα, μέσω του οποίου μπορούν να εξεταστούν διάφορες εκφάνσεις του τοπικού, του υπερτοπικού, της ταυτότητας, της ετερότητας, της πολιτιστικής κληρονομιάς, της εμπορευματοποίησης και της παγκόσμιας κυκλοφορίας των ανθρώπων, εικόνων και κεφαλαίων. Διαμορφώνει το πεδίο πάνω στο οποίο εκφράζονται, σημασιολογούνται και επιτελούνται διάφορες εθνικές, τοπικές, έμφυλες, εργασιακές ταυτότητες και κοινωνικοί ρόλοι, καθώς και επαναπροσδιορίζονται οι ταυτότητες των χώρων και των τοπικών κοινοτήτων υποδοχής. Οι τουριστικοί προορισμοί και τα αξιοθέατα, μπορούν να θεωρηθούν ως κόμβοι μιας επανάληψης επιτελεστικών πράξεων (ο θαυμασμός ενός αξιοθέατου, η ρομαντικοποίηση μια τοποθεσίας κ.α.). Οι τόποι εμπλέκονται σε πολύπλοκα δίκτυα σχεσιακότητας, όπου οικοδεσπότες, επισκέπτες, κτίσματα και αντικείμενα συνδέονται για να επιτελέσουν ορισμένες αναπαραστάσεις. Οι προορισμοί αυτοί συχνά αποτελούν ιζηματογενείς συσσωρεύσεις αυτών των επιτελέσεων.
Σήμερα η Ελλάδα αποτελεί για ακόμα μια φορά έναν θελκτικό προορισμό, μέσα όμως και από την εξωτική εικόνα που σχηματίζει για πολλούς η οικονομική κρίση. Σε αυτή τη συγκυρία, το ζήτημα του τουρισμού θέτει μια σειρά από κρίσιμα ερωτήματα, που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο οι κυρίαρχες αφηγήσεις προσδιορίζουν την πολιτική θέση και αναπαράγουν συγκεκριμένες σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στις διάφορες ‘τοποθεσίες’, όπως αυτές του Βορρά και του Νότου. Η εμμονή από την άλλη της Ελλάδας να υπερποσδιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά από το ένδοξο παρελθόν της και να μην επενδύει προγραμματικά στην προώθηση, την προβολή και την πολιτική αξιοποίηση του σύγχρονου καλλιτεχνικού, διανοητικού, επιστημονικού και άλλου δυναμικού της, μάλλον συμβάλουν σε μια ρομαντικοποιημένη και γι’ αυτό αδύναμη θέση, παρά στην ανάληψη μιας δυναμικής συσχέτισης με άλλες τοπικότητες.
Με την ευκαιρία της έκθεσης, καλούμε στην Άμφισσα καλλιτέχνες να παρουσιάσουν έργα πάνω στο θέμα του τουρισμού, θέτοντας φανερά και λανθάνοντα ζητήματα που συνδέονται με την ιδέα και την ιστορία του τουρισμού ως μέρους μιας ευρύτερης βιομηχανίας, της πολιτικής και της οικονομίας, που επεκτείνονται σε ζητήματα του τοπικού και του παγκόσμιου, σε ζητήματα ταυτότητας, κοινωνικών ρόλων, αναπαραστάσεων και φυσικών ή νοητικών κατασκευών. Η Άμφισσα δεν γίνεται εδώ κατάνοητή απλά ως ένα γεωγραφικό σημείο αλλά μας παρέχει τη δυνατότητα να στοχαστούμε πάνω στην ειδυλλιακότητα και την αποκέντρωση. Γειτνιάζοντας με έναν βαρυσήμαντο συμβολικά τόπο, τους Δελφούς, μας παρέχει την αφορμή να σταθούμε κριτικά απέναντι στα θεωρούμενα ως αυτονόητα και να προβληματίσουμε καθιερωμένες και κυρίαρχες μορφές και συστήματα γνώσης και εμπειρίας.
Ελπίδα Καραμπά και Γλυκερία Σταθοπούλου
Συμμετέχοντες: Μιχάλης Αδάμης, Νίκος Αρβανίτης, Εύα Γιαννακοπούλου, Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Γιώτα Ιωαννίδου, Νικος Καναρέλης, Απόστολος Καραστεργίου, Ζήσης Κοτιώνης, Νατάσα Μπιζά, Πέρσα Μύρτσου, Ραλλού Παναγιώτου, Πάνος Σκλαβενίτης, Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, Ινώ Βαρβαρίτη και Γιάννης Δελαγραμμάτικας, kavecs, Οι αρχιτέκτονες της φάλαινας.
Recent Comments