March 2022

Ο Αντώνιος Βασιλάκης (Antonio Vassilacchi ή Il Aliense, 1556 – 27 Αυγούστου 1629) ήταν σημαντικός Έλληνας αναγεννησιακός ζωγράφος που εργάστηκε κυρίως στην Βενετία και στο Βένετο.

Ο Βασιλάκης γεννήθηκε στην Μήλο και έφυγε για την Βενετία σε μικρή ηλικία. Το 1572 μαθήτευσε στον Πάολο Βερονέζε (Paolo Veronese) και ζωγράφισε πολλές τοιχογραφίες στο επισκοπικό παλάτι του Τρεβίζο, στην εκκλησία Sant’Agata στην Πάδοβα, και σε εκκλησίες της Βενετίας. Η μεγάλη ευκαιρία ήρθε για τον Βασιλάκη μετά την πυρκαϊά που κατέστρεψε το παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία τον Δεκέμβριο του 1577. Ο Aliense (που ήταν το προσωνύμιο που του δόθηκε λόγω της ξένης καταγωγής του) ήταν ένας από τους ζωγράφους που ανέλαβαν την ανακαίνιση του Παλατιού.

Ο Βασιλάκης ήταν μέλος της αδελφότητας του Αγίου Νικολάου του Ελληνικού Έθνους, μιας από τις πιο ζωντανές κοινότητες ξένων τον καιρό εκείνο στην Βενετία του 1600. Ήταν ακόμα μέλος της αδελφότητας των Ενετών ζωγράφων από το 1584.

Η κατάκτηση της Τύρου στο παλάτι των Δόγηδων από τον Αντώνιο Βασιλάκη

Ο Βασιλάκης παντρεύτηκε 3 φορές. Το όνομα της πρώτης του συζύγου, που γέννησε τον γιο του Στέφανο δεν είναι γνωστό. Ο Στέφανος ακολούθησε τα καλλιτεχνικά βήματα του πατέρα του, έγινε επίσης ζωγράφος και τον βοήθησε στην ολοκλήρωση κάποιων έργων, όπως την Ενθρόνιση του Βαλδουΐνου της Φλαμανδίας. Πέθανε, όμως, νέος. Ο Βασιλάκης είχε επίσης 2 κόρες. Η δεύτερη του σύζυγος Τζιακομίνα πέθανε τον Νοέμβριο του 1609. Ο τελευταίος του γάμος ήταν και ο πιό άτυχος. Ο βιογράφος του Βασιλάκη, Κάρλο Ριντόλφι (Carlo Ridolfi), περιγράφει έναν πίνακα που δείχνει τον ζωγράφο να μεταφέρει στην πλάτη του την γυναίκα του, την νοσοκόμα της, τον θείο της και τον γιο της από τον προηγούμενό της γάμο. Ο Βασιλάκης συνήθιζε να δείχνει τον πίνακα και να λέει στους φίλους του: “Αυτό είναι το βάρος που θα κουβαλάω μέχρι να πεθάνω”.

Ο Aliense πέθανε το Μεγάλο Σάββατο του 1629, σε ηλικία 73 ετών. Κηδεύτηκε με τιμές στην εκκλησία του San Vitale την επομένη. Η εκκλησία του San Vitale βρίσκεται στην ίδια πλατεία με το σπίτι του και φιλοξενεί, μέχρι σήμερα, τους πίνακές του Ανάσταση και Ανάληψη του Σωτήρος. Σύμφωνα με τα ενετικά αρχεία, πέθανε από 12ήμερη ασθένεια με πυρετό και καταρροή.

Η δουλειά του Βασιλάκη στο παλάτι των δόγηδων ξεπερνά, αριθμητικά τουλάχιστον, αυτήν οποιουδήποτε άλλου ζωγράφου, αφού έργα του υπάρχουν σε όλες τις μεγάλες αίθουσες του ανακτόρου, όπως στην αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου (Sala del Maggior Consiglio), στην Αίθουσα των Ψηφοφοριών (Sala dello Scrutinio), στην Αίθουσα της Γερουσίας (Sala del Senato), στην αίθουσα του Συμβουλίου των Δέκα (Sala del Consiglio dei Dieci), και στην Αίθουσα της Πυξίδας (Sala della Bussola).

Το 1551 ο Βασιλάκης έλαβε παραγγελίες από την Αδελφότητα των Εμπόρων (Scuola dei Mercanti) και λίγο καιρό μετά εργάστηκε στην εκκλησία του San Giovanni Elemosinario, λίγα μέτρα μακριά από το εμπορικό κέντρο της Βενετίας, το Ριάλτο. Ζωγράφισε για την εκκλησία του Angelo San Raffaele το 1558. Επίσης, στην εκκλησία του San Zaccaria εκτίθενται τουλάχιστον 4 έργα του.

Το 1559 οι μοναχοί ττης μονήςτου San Giorgio Maggiore αποφάσισαν να ανακαινήσουν την εκκλησία τους. Ανέθεσαν στον Παλλάδιο να πραγματοποιήσει την ανακαίνιση, αλλά, 21 χρόνια μετά με τον θάνατο του Palladio, το έργο ήταν ακόμα ημιτελές. Οι μοναχοί κάλεσαν τότε τον Βασιλάκη να σχεδιάσει για την εκκλησία. Το σχέδιό του έγινε αποδεκτό από την μονή και έτσι δημιουργήθηκε το μεγάλο μπρούτζινο σύμπλεγμα των “Ευαγγελιστών που στηρίζουν τον Κόσμο και τον Κύριο”.

Το 1594, ο Aliense, συστημένος από τους μοναχούς του San Giorgio Maggiore, ανέλαβε τη εκτέλεση μιας σειράς δέκα πινάκων που αποτελούν τον Κύκλο της Ζωής του Χριστού για το καθολικό της μονής του Αγίου Πέτρου στην Περούτζια. Οι πίνακες βρίσκονται και σήμερα στον ίδιο ναό, μαζί με τον τεράστιο πίνακα “Το Τάγμα των Βενεδικτίνων”. Πιστεύεται ότι ο πίνακας αυτός, με επιφάνεια 80 τετραγωνικών μέτρων, είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος της Ιταλίας.

Το 1602 ο Βασιλάκης ξεκίνησε την αγιογράφηση του καθεδρικού ναού στο Σαλό ενώ η δουλειά του (κυρίως διακοσμητική) στη βίλλα του γερουσιαστή Giovanni Barbarigo στην Noventa Vicentina κοντά στην Μοντανιάνα είναι εντυπωσιακή.

ΠΗΓΕΣ:

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82?fbclid=IwAR2-PyXAcVF-wttbYSjI4VPDYrFJUWlsPXaxXzXk1GX-fe0Fas8LXQ80fes

Παράταση της έκθεσης έως την Κυριακή 17 Απριλίου, 2022

Με ιδιαίτερη χαρά, το Μουσείο του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή στην Αθήνα παρουσιάζει στον χώρο των περιοδικών εκθέσεων ένα εικαστικό αφιέρωμα στον διακεκριμένο ζωγράφο Σωτήρη Σόρογκα, με τίτλο Σωτήρης Σόρογκας – Ο χρόνος της μνήμης στον εικαστικό λόγο του, από τις 22 Δεκεμβρίου 2021 έως και τις 3 Απριλίου 2022 (παράταση έως 17 Απριλίου 2022).

Στην έκθεση παρουσιάζονται, σε πέντε θεματικές ενότητες, 28 έργα μεγάλων διαστάσεων τα οποία ανήκουν στη Συλλογή του Ιδρύματος και καλύπτουν ενδεικτικά τις κυριότερες φάσεις της καλλιτεχνικής πορείας του ζωγράφου.

Τα Ανοίγματα, οι μαύρες τρύπες, τα πηγάδια… φαίνεται να υποκινούν το βλέμμα στην εγκαρτέρηση μιας άδηλης παραστατικότητας. Το μαύρο αναζητά διέξοδο προς το φως. Είναι σαν να θέλει ο ζωγράφος να εκφράσει τον προβληματισμό του για την διαπιστούμενη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ζωγραφική στις μέρες του.

Τα θαλάσσια ξύλα και τα σαπιοκάικα θέλει να εκφράζουν την εικόνα των ερειπίων του καιρού και τη θνησιμότητα της ύλης που νομοτελειακά επιφέρει η φθορά του χρόνου.

Οι Πέτρες συνοψίζουν τον ανθρώπινο μόχθο. Τις θέλει να απεικονίζουν την υπομονή της «βραχόσπαρτης», όπως λέει, πατρίδας, η οποία αναμένει και αυτή καρτερικά την ευαγγελιζόμενη από τον ίδιο αναστάσιμη προσδοκία.

Τα Άλογα, σε μια Τζιακομετική υπαρξιακή αγωνία, είναι σαν να θέλουν να υπεκφύγουν από την απώλεια του καταποντισμού και αναδύονται μέσα από το κυρίαρχο λευκό σαν να αναζητούν ένα αναζωογονημένο νέο ξεκίνημα.

Στα Πορτραίτα, ζωγραφισμένα με ήπιες φωτοσκιάσεις και μια πυκνή επαναληπτική σχεδιαστική γραφή, ζητούμενο είναι να μετουσιωθεί ο κλασματικός χρόνος σε χρόνο διαρκούς υπόμνησης, του προσώπου, δίνοντας έμφαση στον ψυχισμό του εικονιζόμενου.

Με κώδικες ζωγραφικής της δικής του ιδιομορφίας και ενότητες της δικής του εννοιολογικής συνοχής, ο Σωτήρης Σόρογκας, χωρίς να εγκλείεται σε ιδεοληπτικούς καλλιτεχνικούς δογματισμούς, αυτό που προέταξε στο αισθητικό του διάβημα είναι να διατηρήσει εν ζωή την επικείμενη απώλεια. Να δώσει χρόνο στη μνήμη ώστε να διατηρηθεί εν ζωή η οριστική θνησιμότητα των πραγμάτων.

Περιδιαβαίνοντας στο εκθεσιακό πανόραμα, ο θεατής γίνεται πάραυτα αποδέκτης της συγκίνησης την οποία εισπράττει από αυτή την υπέροχη ζωγραφική, η οποία έχει βαθιές καταβολές στην παράδοση την οποία ο διαπρεπής ζωγράφος μονίμως επικαλείται και ενσωματώνει στο έργο του.

Με λιτή χρωματική γκάμα όπου κυρίαρχο είναι το παλίμψηστο λευκό και το μαύρο, σε συνδυασμό με την απαράμιλλη σχεδιαστική μαεστρία του, αρετές που συνοδεύονται από τη λογιότητα και την ενάργεια του εξίσου λιτού αλλά ουσιαστικού και χαρισματικού λόγου του, βάζει σε παράλληλη πορεία τον κανόνα με τη συγκίνηση, τον νου με το συναίσθημα και με αυτογνωσία των απαιτήσεων των καιρών μας προτείνει χωρίς αισθησιασμούς και την κενότητα της ιδεολογικής υπερφίαλης ρητορείας έναν λόγο εικαστικής πληρότητας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΩΤΗΡΗ ΣΟΡΟΓΚΑ

Ο Σωτήρης Σόρογκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1936. Σπούδασε με κρατική υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, με δασκάλους τους Γιάννη Μόραλη, Παντελή Πρεβελάκη και Παύλο Μυλωνά, ενώ το 1972 έλαβε προσωπική χορηγία από το Ίδρυμα Ford, με την οποία ταξίδεψε στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1964 ξεκίνησε να διδάσκει σχέδιο στην Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Ε.Μ.Π.), όπου αργότερα έγινε καθηγητής. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης, μέλος της Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Σπείρα.

Το 2004 η Ακαδημία Αθηνών του απένειμε βραβείο για το σύνολο της καλλιτεχνικής του προσφοράς και το 2010 έξι μεγάλες συνθέσεις του τοποθετήθηκαν στον Σταθμό Λαρίσης του Αθηναϊκού Μετρό. Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ έχει εκπροσωπήσει τη χώρα μας στην Μπιενάλε του Σάο Πάολο (1981) και στα Ευρωπάλια στις Βρυξέλλες (1982).

ΠΗΓΕΣ:

https://goulandris.gr/el/exhibition/sotiris-sorongas

https://www.lifo.gr/now/entertainment/sotiris-sorogkas-o-hronos-tis-mnimis-ston-eikastiko-logo-toy-sto-moyseio-b-e

Το Arbres à Palabres (Το Δέντρο της Πλατείας) του Stephan Goldrajch είναι ένα δέντρο φτιαγμένο από κομμάτια πλεκτών, υφαντών και κεντημάτων, από νήματα πολύχρωμα και κουρέλια σε ποικίλα μοτίβα και συνθέσεις. Το έχουν δημιουργήσει άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και κοινωνικών ομάδων που ζουν ή εργάζονται στις γειτονιές γύρω από το μουσείο, αλλά και ένοικοι σε οίκους ευγηρίας ή πρόσφυγες σε παρακείμενες δομές. Το Δέντρο της Πλατείας αντλεί την έμπνευσή του από τα δέντρα που βρίσκονται συνήθως στις πλατείες των αφρικανικών χωριών και αποτελούν το κέντρο της δημόσιας ζωής και της παραγωγής του λόγου της κοινότητας: τόποι συνάντησης και ανταλλαγής ιδεών, τόποι μετάδοσης της μνήμης, όπου οι μεγαλύτεροι αφηγούνται ιστορίες στα παιδιά. Στην Ελλάδα θα μπορούσε να συγκριθεί με το πλατάνι που βρίσκεται στις πλατείες των χωριών, όπου άνθρωποι όλων των ηλικιών συγκεντρώνονται και συμμετέχουν στην καθημερινή κοινωνική ζωή. Η εμπειρία της πανδημίας, που ήταν καθοριστική για το έργο του Stephan Goldrajch, έχει κάνει την ανάγκη μας για κοινωνικότητα ακόμη μεγαλύτερη. Το Δέντρο της Πλατείας δείχνει πως το εσωτερικό του μουσείου είναι ένας σημαντικός χώρος δημόσιας συνάντησης και διαβούλευσης, ένας χώρος χωρίς αποκλεισμούς και φραγμούς.

Τα κομμάτια που συλλέχθηκαν μετά από ανοιχτή πρόσκληση του καλλιτέχνη συνθέτουν το  Arbres à Palabres (Το Δέντρο της Πλατείας) που εκτίθεται στο φουαγιέ του ΕΜΣΤ από τις 15 Δεκεμβρίου 2021 έως τις 22 Μαΐου 2022. Το συνεργατικό αυτό πολυφωνικό έργο τέχνης, εκφράζει όλες τις ιστορίες των ανθρώπων που το έφτιαξαν και σηματοδοτεί τη νέα αρχή του ανοιχτού, συμπεριληπτικού και φιλόξενου ΕΜΣΤ. Η δουλειά του καλλιτέχνη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Σύντομο βιογραφικό του καλλιτέχνη

Ο Stephan Goldrajch γεννήθηκε το 1985 στο Ramat Gan του Ισραήλ και ζει στις Βρυξέλλες. Στα έργα του και στις εγκαταστάσεις του χρησιμοποιεί υφάσματα, κείμενα, σχέδια και ανακυκλωμένα υλικά. Η καλλιτεχνική του πρακτική στοχεύει κυρίως στη δημιουργία σχέσεων και κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Σημείο εκκίνησής του είναι συχνά «τα κενά που τον οδηγούν να επαναφηγηθεί μια ιστορία, να την αναδιατυπώσει και να δημιουργήσει έναν άλλο τόπο». Συχνά συνεργάζεται με ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την τέχνη για να τους φέρει αντιμέτωπους με την ύπαρξή τους και τη δική του πρακτική, δίνοντας μια νέα διάσταση στη δημιουργία. Με το έργο του επαναπροσεγγίζει παραδοσιακές, προγονικές πρακτικές που έχουν στον πυρήνα τους τις ανθρώπινες σχέσεις και αντλεί έμπνευση από αυτές για να δώσει μια νέα οπτική στην έννοια της κληρονομιάς.

ΠΗΓΕΣ:

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ – Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΟΡΤΡEΤΟΥ ΣΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ

29 Νοεμβρίου 2021 – 28 Μαρτίου 2022

Η νέα Εθνική Πινακοθήκη- Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου εγκαινιάζει την εκθεσιακή της δραστηριότητα με μια επιβλητική  έκθεση αφιερωμένη στην «Τέχνη του πορτρέτου στις συλλογές του Λούβρου». Η έκθεση, που καλύπτει περισσότερα από 3000 χρόνια ιστορίας, ξεκινά από την πιο βαθιά αρχαιότητα, από τα βασίλεια της Μέσης Ανατολής και την Αίγυπτο, διατρέχει  την ελληνορωμαïκή περίοδο, με τα εμβληματικά πορτραίτα του Ομήρου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου και του ρωμαίου αυτοκράτορα Τραïανού, για να καταλήξει   στα νεκρικά προσωπεία του Φαγιούμ.  Η επιλογή των έργων συνεχίζεται με την επικράτηση του Χριστιανισμού, όταν  ο ιδεαλισμός επικαλύπτει  την προσωπικότητα του ατόμου, για να μας οδηγήσει τελικά  στην θριαμβευτική ανάδυση του ανθρώπινης μορφής στα χρόνια της Αναγέννησης. Τέλος, διασχίζοντας το επιδεικτικό Μπαρόκ, με τα επίσημα πορτραίτα βασιλέων και ευγενών, αλλά και  με τις αιφνίδιες συνταρακτικές  ψυχολογικές παρεκβάσεις του, η έκθεση παρουσιάζει τους φιλοσόφους του Διαφωτισμού, αναφέρεται στην Γαλλική Επανάσταση με το συγκλονιστικό πορτραίτο του Ζακ Λουί Νταβίντ («Ο θάνατος του Μαρά»), αλλά και  στον Ναπολέοντα, αρχικά θριαμβευτή, στο αριστούργημα του Αντουάν Ζαν Γκρο «Ο Ναπολέων διασχίζει την Γέφυρα της Αρκόλης», και αργότερα ηττημένο και εξόριστο, με την συνταρακτική νεκρική του μάσκα. Τέλος η έκθεση φτάνει ως τα χρονικά όρια των συλλογών  του μουσείου του Λούβρου με χαρακτηριστικά έργα του Ένγκρ και του Ντελακρουά.   

Καμιά κοινωνική κατηγορία δεν απουσιάζει από αυτή την πλούσια συλλογή: γυναίκες, παιδιά, οικογένειες, αντιπροσωπεύονται με αριστουργήματα μεγάλων καλλιτεχνών. Ανάμεσα στους μεγάλους καλλιτέχνες θα συναντήσουμε τα ονόματα των Μποτιτσέλι, Βερονέζε, Γκρέκο, Βελάσκεθ, Ρέμπραντ, Γκόγια, Ρέινολτς,  Νταβίντ, Ένγκρ, Ντελακρουά κ.ά.   Είναι τα πρόσωπα της ιστορίας και η ίδια η ζωντανή ιστορία της τέχνης. Οι επιμελητές της έκθεσης επέλεξαν μιαν όχι γραμμική ιστορική παρουσίαση των έργων, αλλά μια θεματική οργάνωση του υλικού, με βάση κυρίως την κοινωνική λειτουργία του πορτραίτου σε κάθε εποχή. Κάθε εποχή αντιπροσωπεύεται από χαρακτηριστικά έργα που εικονογραφούν την λειτουργία και τον συμβολισμό του πορτραίτου την συγκεκριμένη περίοδο.

Το ιστορικό της διοργάνωσης
Ο  προγραμματισμός των πρώτων περιοδικών εκθέσεων ενός νέου μουσείου συνδέεται παραδοσιακά με το όραμα του διευθυντή του για την πολιτική και την εικόνα του. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτό  διαθέτει μια επιβλητική αίθουσα περιοδικών εκθέσεων, που ξεπερνά σε έκταση τα 2000 μ² ( Αίθουσα «΄Ιδρυμα Αντώνιος Ε. Κομνηνός»), η οποία εγκαινιάζεται με αυτή την εμβληματική έκθεση. Από πολύ καιρό είχα καταλήξει στην ιδέα ότι αν κάθε χρόνο το μουσείο όφειλε και μπορούσε να διοργανώνει δυο μεγάλες εκθέσεις, πλάι σε ευάριθμες μικρότερες, αυτές θα έπρεπε να καλύπτουν τόσο την ελληνική ιστορία της τέχνης όσο και την τέχνη άλλων χωρών. Η παρουσίαση των μονίμων συλλογών μας έδινε κατά τεκμήριο ένα πανόραμα της ιστορίας της νεότερης ελληνικής τέχνης, η πρώτη επομένως  σημαίνουσα  έκθεση μπορούσε και όφειλε να αφιερωθεί σε ένα εκθεσιακό γεγονός, που θα αποτελούσε φόρο τιμής της νέας Εθνικής Πινακοθήκης προς ένα μεγάλο αδελφό ξένο μουσείο. Επιλέξαμε το Λούβρο, όχι μόνο λόγω του τεράστιου πλούτου των συλλογών του, αλλά και λόγω των παραδοσιακών δεσμών ανάμεσα στις δυο χώρες Ελλάδα και Γαλλία; Τους δεσμούς αυτούς αναδεικνύει με εύγλωττο  τρόπο η πολυσήμαντη επετειακή έκθεση «Παρίσι-Αθήνα, η γέννηση της νεότερης Ελλάδας, 1675-1919»,  που αφιερώνει αυτό τον καιρό το Μουσείο του Λούβρου στη χώρα μας, συνεορτάζοντας μαζί μας τα 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία. Μια  έκθεση που αποτελεί καρπό συνεργασίας ανάμεσα στην Εθνική Πινακοθήκη και στο Λούβρο, πλάι και σε άλλα ελληνικά μουσεία. 

Πριν από τέσσερα χρόνια πραγματοποιήθηκε η συνάντησή μου στο Λούβρο με τον επίτιμο πλέον πρόεδρο και διευθυντή του διάσημου γαλλικού μουσείου Ζαν-Λυκ Μαρτινέζ (Jean-Luc Martinez). Είχα ζητήσει να τον συναντήσω για να συζητήσουμε την πρότασή μου, καθώς έβλεπα να προχωρεί το εργοτάξιο της Εθνικής Πινακοθήκης προς την ολοκλήρωσή του κτιρίου.  Η ανταπόκρισή του στην ιδέα μου υπήρξε ενθουσιώδης. Εκείνος μου πρότεινε την έκθεση του «Πορτρέτου στις συλλογές του Λούβρου», μια έκθεση που είχε ήδη παρουσιαστεί  στην Ιαπωνία, αλλά που δέχτηκε με προθυμία, σε συνεργασία με τους αρμόδιους διευθυντές και επιμελητές του μουσείου, να την τροποποιήσει και να την εμπλουτίσει με νέα  αντιπροσωπευτικά αριστουργήματα από τις πλούσιες συλλογές του μουσείου, ειδικά για την Εθνική Πινακοθήκη. 

Η συνεργασία με το Μουσείο του Λούβρου θεμελίωσε σχέσεις βαθιάς συναδελφικής φιλίας με τον επίτιμο πρόεδρο και διευθυντή  Ζαν-Λυκ Μαρτινέζ, που μας τίμησε με αλλεπάλληλες επισκέψεις κατά την διάρκεια της προετοιμασίας της έκθεσης Παρίσι-Αθήνα, αλλά και για να παρακολουθήσει από κοντά τις εργασίες της νέας Εθνικής Πινακοθήκης. Αλλά και η νέα πρόεδρος και διευθύντρια του Λούβρου, η διακεκριμένη ιστορικός τέχνης κυρία Λωράνς ντε Κάρ (Laurence des Cars) χαιρέτισε και αγκάλιασε με θέρμη και ενθουσιασμό τόσο την συνεργασία μας στην έκθεση Παρίσι –Αθήνα, όσο και την έκθεση του πορτρέτου.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΕΚΘΕΣΗΣ:

ΙΔΕΑ-ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ: Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, 

Διευθύντρια ΕΠΜΑΣ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΛΟΥΒΡΟΥ: Λυντοβίκ Λωζιέ (LudovicLaugier)

Επιμελητής Ελληνικών, Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων  Κομ Φαμπρ (Côme Fabre), Επιμελητής στο τμήμα Ζωγραφικής. Συντονισμός της έκθεσης: Αλίν Φρανσουά-Κολέν (AlineFrançois–Colin), Αναπληρώτρια Διευθύντρια Πολιτιστικού Προγραμματισμού.

Νικολά Λεζύρ (NicolasLesur), Συντονιστής Εκθέσεων του Μουσείου του Λούβρου.

ΕΘΝΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ-ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ
Έφη Αγαθονίκου, Διευθύντρια Συλλογών 

Κατερίνα Ταβαντζή, Επιμελήτρια ΕΠΜΑΣ 

Οικονομική υποστήριξη: Μαρίνα Μακρή.

Δημόσιες σχέσεις-επικοινωνία: Ειρήνη Τσελεπή

Αρχιτεκτονική μελέτη: Γιώργος Παρμενίδης, Κριστίν Λονγκεπέ (ChristineLonguépée), Ιφιγένεια  Μάρη. 

ΚΥΡΙΟΣ ΧΟΡΗΓΟΣ

Η έκθεση πραγματοποιήθηκε χάρις στην χορηγία  της  Τράπεζας CITIBANKEUROPEPlc. Υποκατάστημα Ελλάδος και στον φιλότεχνο ζήλο του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της, κυρίου Αιμίλιου Κυριάκου.

ΧΟΡΗΓΟΣ 

Η AEGEAN και ο πρόεδρός της, φίλος της ΕΠΜΑΣ,  Ευτύχιος Βασιλάκης, προσφέρθηκε πρόθυμα να  καλύψει τις αερομεταφορές.

ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ 

ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ KAI ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ

ΠΗΓΕΣ:

https://www.nationalgallery.gr/el/periodikes-ektheseis/trehouses/1714-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B6%CE%B7%CF%84%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%83-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%B1-%CE%B7-%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%B1%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%83-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B5%CF%83-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B2%CF%81%CE%BF%CF%85.html

https://www.kathimerini.gr/culture/561598123/apo-to-loyvro-stin-ethniki-pinakothiki-doxazontas-to-anthropino-prosopo/

«Έχω δουλέψει με μελάνι, τέμπερα, ακουαρέλα, κηρομπογιά, μέταλλο, ακουαρέλα… Σκέψου ότι υπολογιστή έμαθα στα 70 μου κι έχω ενθουσιαστεί με τα χαρακτικά που μπορώ να κάνω εκεί!» έλεγε.

Ο Χρόνης Μπότσογλου γεννήθηκε το 1941 στη Θεσσαλονίκη. Μετά το Γυμνάσιο, σπούδασε στην ΑΣΚΤ (1960-1965) κοντά στον Γιάννη Μόραλη. Την περίοδο 1970-1972 πραγματοποίησε σπουδές στην École Supérieure des Beaux Arts του Παρισιού. Το 1989 εξελέγη καθηγητής ζωγραφικής στην ΑΣΚΤ, στην οποία διετέλεσε και πρύτανης (2001-2006).

«Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας οι τέχνες αλληλοσυμπλέκονται, αλληλοεπηρεάζονται, αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι λάθος να ακολουθούμε ρεύματα και μόδες. Δεν υπάρχει καμία γραμμική συνέχεια στην τέχνη. Ένας ταλαντούχος δημιουργός μπορεί να παίρνει στοιχεία από πολλές διαφορετικές χρονικές περιόδους και τεχνοτροπίες, δίχως να παύει να είναι ο εαυτός του. Οι εποχές είναι που αλλάζουν και, βέβαια, τα μέσα. Από την πέτρα, το ξύλο και τον καμβά περάσαμε στον κινηματογράφο, στο βίντεο, στην ψηφιακή τέχνη… Σήμερα, πια, υπάρχει πληθώρα δυνατοτήτων κι εκφραστικών μέσων που θέτουν διαρκώς νέες προκλήσεις. Έχω δουλέψει με μελάνι, τέμπερα, ακουαρέλα, κηρομπογιά, μέταλλο… Σκέψου ότι υπολογιστή έμαθα στα 70 μου κι έχω ενθουσιαστεί με τα χαρακτικά που μπορώ να κάνω εκεί! Ήδη πειραματίζομαι με πορτρέτα μεγάλων ζωγράφων. Να, δες εδώ, έχω ήδη κάνει Βαν Γκογκ, Τζακομέτι, Μπέικον…

Nιώθω ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος και τυχερός, αφού κατάφερα τα περισσότερα από όσα επιθυμούσα. Δεν έπαψα ποτέ να είμαι ανοιχτός σε γνώσεις, ιδέες, αναζητήσεις, εμπειρίες. Μεγαλώνοντας κανείς, βέβαια, εμφανίζει και προβλήματα υγείας. Ου γαρ έρχεται μόνον, που λένε. Έχω μια αρθρίτιδα που με ταλαιπωρεί καιρό τώρα, τιμόνι στο χέρι δεν μπορώ να πιάσω. Δεν το χρειάζομαι πια, όμως. Ούτε να ξαναγινόμουν νέος, ούτε να ζούσα πάλι απ’ την αρχή θα ήθελα. Φτάνει τόσο. Ζωή κι αυτή, ε;» έλεγε

Παράλληλα με τη ζωγραφική, ασχολήθηκε με τη χαρακτική (κυρίως οξυγραφία και λιθογραφία) και τη γλυπτική. Έζησε και εργάστηκε στην Αθήνα. Πραγματοποίησε περισσότερες από 30 ατομικές εκθέσεις κυρίως στην Ελλάδα και συμμετείχε σε περισσότερες από 100 ομαδικές εκθέσεις εντός και εκτός της χώρας. Το 2011 παρουσίασε στην Αθήνα τη συλλογή του «Ερωτικά», αποτελούμενη από ακουαρέλες, ανάγλυφα σε μπρούντζο και σχέδια με γραφίτη, με θέμα την ερωτική πράξη. Η έκθεση αυτή συζητήθηκε για το προκλητικό περιεχόμενό της.

Δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά άρθρα για την τέχνη, ενώ εξέδωσε και τρία βιβλία: «Ημερολόγια ταξίδια» (εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα, 1994), «Ψευτοδοκίμια» (εκδόσεις Καστανιώτη, Αθήνα, 2000) και «Το χρώμα της σπουδής» (εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 2005). Εξέδωσε επίσης μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Σπουδή στο μαύρο» (εκδόσεις Περίτεχνον, Αθήνα, 1998).

Έχει νόημα μια ανάγνωση του έργου του Μπότσογλου, κάπως διαφορετική: «Όχι δηλαδή ακριβώς ως κατάβαση, ως κάθοδος της συνείδησης στα ερέβη ενός κόσμου οπωσδήποτε σημαντικού, αμετάκλητα όμως παρωχημένου. Αλλά ως ανάδυση, ως άνοδος των αναμνήσεων σ’ ένα δοξαστικό που θα μπορούσε να προσληφθεί και ως διακήρυξη πίστης στην επίκαιρη πάντοτε αλήθεια ότι ο χρόνος της μνήμης μας είναι και ο χρόνος της ύπαρξής μας», έγραφε ο Άγγελος Δεληβορριάς.

Έργα Χρόνη Μπότση

Πηγές:

https://www.lifo.gr/now/entertainment/pethane-o-zografos-kai-haraktis-hronis-mpotsogloy

https://www.culturenow.gr/tag/xronis-mpotsogloy/