Μετά το πέρας των εξετάσεων για την εισαγωγή στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, έχουμε την χαρά να σας ανακοινώσουμε την ολοκληρωμένη ,πλέον, λίστα των επιτυχόντων μας:
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ):
-ΘΕΟΔΟΣΗΣ Π.
ΙΩΑΝΝΙΝΑ (ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ):
-ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ Τ.
Συγχαρητήρια σε ΄΄ολους τους εξεταζόμενους και ευχόμαστε καλή σταδιοδρομία!
Παρέμβαση στη Συλλογή του EMΣΤ-2ος όροφος
Ο Αντώνης Πίττας ασχολείται εδώ και καιρό με τη διερεύνηση της εικαστικής γλώσσας και κληρονομιάς του μοντερνισμού και την υπόσχεσή του για έναν καλύτερο, πιο ισότιμο και δημοκρατικό κόσμο για όλους. Εντούτοις, η σφοδρή επιθυμία για πλήρη ανανέωση συνέβαλε επίσης στην ολοκληρωτική καταστροφή. Το 2019 ο Πίττας ήταν φιλοξενούμενος καλλιτέχνης (artist-in-residence) στην οικία Van Doesburg, το πάλαι ποτέ σπίτι και στούντιο του Theo van Doesburg, λίγο έξω από το Παρίσι. Η διαμονή του συνέπεσε με τις ευρείας κλίμακας διαμαρτυρίες του κινήματος των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία. Παρόλο που οι διαδηλώσεις έδειχναν να έχουν κοινό οπτικό παρονομαστή τα κίτρινα γιλέκα, τα κίνητρα των διαδηλωτών που απαιτούσαν αλλαγές ήταν πολλά και ιδιαιτέρως διαφορετικά μεταξύ τους. Ο Πίττας πέρασε από τον φλέγοντα χαρακτήρα των διαδηλώσεων έξω στους δρόμους, στο ιστορικό πλαίσιο και την ιδιωτική σφαίρα του Van Doesburg House. Η επιλογή του αυτή τον ώθησε να εξετάσει την κληρονομιά του μοντερνισμού μέσα από ένα πολιτικό πρίσμα. Το έργο του Πίττα βασίστηκε σε μια επιλογή από έργα σε χαρτί του Van Doesburg, από τη μεγάλη συλλογή του Centraal Museum της Ουτρέχτης, της πόλης στην οποία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Ολλανδός καλλιτέχνης. Ως η κινητήρια δύναμη του κινήματος De Stijl, ο Van Doesburg (μαζί με τον Mondrian) αναδείχθηκε σε έναν από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία της τέχνης. Ο Πίττας επέλεξε σχέδια και γκουάς του Van Doesburg, τα οποία αντιπαραθέτει, τόσο εικαστικά όσο και διαλογικά, με τις δικές του μεγάλων διαστάσεων σιλουέτες από αλουμίνιο. Ο Πίττας απαθανάτισε τις διαδηλώσεις του κινήματος των κίτρινων γιλέκων φωτογραφίζοντας τους διαδηλωτές, την αστυνομία αλλά και τις αντιπαραθέσεις και διαδράσεις τους στους δρόμους. Στην παρέμβαση αυτή, επιστρέφουν ως σιλουέτες, άλλοτε ως ξεχωριστά άτομα και άλλοτε συγχωνεύονται σε μια ενιαία μάζα σωμάτων. Με την τοποθέτησή τους μπροστά από τα σχέδια του Van Doesburg, μοιάζουν να κλείνουν τον δρόμο αλλά και να προστατεύουν το έργο του, την κληρονομιά του. Οι επισκέπτες της έκθεσης ενθαρρύνονται να φωτογραφίσουν το έργο με τη χρήση φλας, ώστε να ενεργοποιηθεί η εγκατάσταση. Χαρακτηριστικό στοιχείο, τόσο της έκθεσης όσο και της έκδοσης που τη συνοδεύει, είναι το ανακλαστικό φύλλο σε κίτρινο χρώμα, ένα υλικό που χρησιμοποιείται εν γένει σε στηθαία και οδικές πινακίδες, και οι συνυποδηλώσεις του σχετίζονται με κίνδυνο, ορατότητα, προειδοποίηση, προστασία, τοξικότητα, ασφάλεια και έλεγχο. Ο τίτλος jaune, geel, gelb, yellow προέρχεται από το ντανταϊστικό περιοδικό Mécano του Van Doesburg, το οποίο εκδόθηκε πριν από 100 χρόνια. Η έκθεση και η έκδοση που τη συνοδεύει εξετάζουν την αποτυχία, την κατάρρευση και την ιστορικοποίηση των μοντερνιστικών ιδεωδών που πρέσβευε ο Theo van Doesburg, με φόντο το σημερινό πολιτικό σκηνικό των μαζικών διαμαρτυριών. Η εγκατάσταση του Πίττα παρεμβαίνει άμεσα στη συλλογή του ΕΜΣΤ, συγκεκριμένα σε ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στην πολιτική αναταραχή και τη διαμαρτυρία κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970, όταν η χώρα βρισκόταν υπό την επιρροή μιας στρατιωτικής δικτατορίας, και έρχεται να προτείνει την εξέταση διαφόρων πτυχών της πολιτικής δυσαρέσκειας και των μέσων με τα οποία αυτή εκφράζεται.
Η έκθεση εντάσσεται στο νέο πρόγραμμα του ΕΜΣΤ, στο πλαίσιο του οποίου σύγχρονοι καλλιτέχνες καλούνται να παρέμβουν στη συλλογή του Μουσείου. Το έργο του Theo van Doesburg παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Το ΕΜΣΤ θα ήθελε να ευχαριστήσει θερμά το Centraal Museum και ιδιαιτέρως τον διευθυντή του Bart Rutten για τον δανεισμό των έργων του Theo Van Doesburg.
Η δουλειά του περιλαμβάνεται και στην έκθεση Statecraft: Διαμορφώνοντας το Κράτος.
Επιμέλεια: Δάφνη Βιτάλη
Ο Αντώνης Πίττας γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει στο Άμστερνταμ. Φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα, στο Ινστιτούτο Piet Zwart στο Ρόττερνταμ, και στο Ινστιτούτο Sandberg στο Άμστερνταμ. Έχει υπάρξει artist-in-residence στο Center for Curatorial Studies του Bard College στο Annandale-on-Hudson της Νέας Υόρκης. Αυτή την στιγμή είναι Honorary Fellow of the Faculty of Humanities, στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Έχει συμμετάσχει σε πολλές εκθέσεις σε μουσεία και κέντρα σύγχρονης τέχης του εξωτερικού, όπως το Centraal Museum, στην Ουτρέχτη, το Significant Other, στη Βιέννη (2019), το Stedelijk Museum Bureau, στο Άμστερνταμ, , το MACRO, το Μουσείο Σύγρονης Τέχνης της Ρώμης, το BAK, στην Ουτρέχτη, το Van Abbemuseum, στο Αϊντχόβεν και το CCA Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, στηΓλασκώβη. Επίσης σε διεθνείς διοργανώσεις όπως η Manifesta 12, στο Παλέρμο. Στην Ελλάδα, έχει παρουσιάσει δουλειά του στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο MOMus (2019) και στην Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης (2015).
ΠΗΓΕΣ:
Το Στον ίδιο χώρο είναι ένας καλλιτεχνικός διάλογος που άνοιξε η φωτογράφος Ειρήνη Βουρλούμη με το ζωγραφικό έργο του παππού της Ανδρέα Βουρλούμη (1910-1999). Η Ειρήνη Βουρλούμη παραθέτει δικές της φωτογραφίες τραβηγμένες με κινητό τηλέφωνο κατά τις περιπλανήσεις της στην πόλη της Αθήνας – ένας φόρος τιμής δίπλα σε έργα που έκανε ο Ανδρέας Βουρλούμης πάνω από μισό αιώνα πριν: ζωγραφικούς πίνακες, υδατογραφίες, σχέδια και ποιήματα. Τα μέσα διαφέρουν αλλά ο σκοπός είναι κοινός.
Η έκθεση παρουσιάζει 32 ζεύγη φωτογραφιών και ζωγραφικών έργων που έχει επιλέξει η ίδια η Ειρήνη Βουρλούμη. Η αντιπαραβολή των φωτογραφιών με τα ζωγραφικά έργα επικεντρώνεται θεματικά στην καταγραφή της πόλης της Αθήνας και της καθημερινής ζωής της, αλλά περιλαμβάνει και τη σύνδεση συναισθηματικών καταστάσεων με χρωματικές και μορφολογικές λεπτομέρειες σε τοπία και εσωτερικούς χώρους. Μέσα από τον συσχετισμό των εικόνων η φωτογράφος δημιουργεί γέφυρες μεταξύ της μεταπολεμικής Αθήνας, όπως την αποτύπωσε στα γρήγορα σχέδια του ένας ιστορικής σημασίας ζωγράφος και της ίδιας πόλης σήμερα, όπως την καταγράφει η ίδια στις δικές τις περιπλανήσεις. Από τις εικόνες αυτές αναδύεται ο διαχρονικός χαρακτήρας της πόλης, από την αρχιτεκτονική και το τοπίο ως τη ζωή των κατοίκων της, αλλά και μια εναλλακτική γενεαλογία απεικόνισης του αστικού τοπίου.
Η δουλειά της περιλαμβάνεται και στην έκθεση Statecraft: Διαμορφώνοντας το Κράτος.
Επιμέλεια: Σταμάτης Σχιζάκης
Η Ειρήνη Βουρλούμη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και έχει ελληνική και ινδονησιακή καταγωγή. Σπούδασε στο Parsons School of Design και στο Columbia Graduate School of Journalism στη Νέα Υόρκη. Εκτός από την καλλιτεχνική της δουλειά σαν φωτογράφος η Ειρήνη Βουρλούμη έχει συνεργαστεί ως φωτορεπόρτερ με εφημερίδες, περιοδικά και blog, όπως οι The New York Times, The Guardian, The Wall Street Journal, The Financial Times, κυρίως για θέματα που σχετίζονται με την προσφυγική κρίση αλλά και τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Ανάμεσα στις προσωπικές σειρές έργων της περιλαμβάνεται η σειρά φωτογραφιών από τις εθνικές εκλογές του 2015, Party like there is no tomorrow, ο φωτογραφικός συσχετισμός του μυθιστορήματος του Στρατή Μυριβήλη «Η Παναγιά η γοργόνα» με την πρόσφατη υποδοχή μεταναστών στη Σκάλα Συκαμινιάς, The Mermaid Madonna, καθώς και η καταγραφή της Αθήνας ως σκηνικού της οικονομικής κρίσης, In Waiting. Η Βουρλούμη έχει εκθέσει στο Bozar στις Βρυξέλλες, στο Martin Gropius Bau στο Βερολίνο και στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα, μεταξύ άλλων. Το πρώτο της βιβλίο, In Waiting, κυκλοφόρησε το 2017 από τον γερμανικό εκδοτικό οίκο Hatje Cantz. Η Βουρλούμη είναι μέλος της ελληνικής κολεκτίβας Depression Era.
Ο Ανδρέας Βουρλούμης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1910 και πέθανε στην Αθήνα το 1999. Σπούδασε χημεία, και εργάστηκε για ένα διάστημα ως χημικός, επικεντρώθηκε όμως στη μελέτη της ζωγραφικής, ζώντας μάλιστα για ένα διάστημα στο Παρίσι. Κατοικούσε στο Κολωνάκι ενώ διατηρούσε εργαστήριο στο Παγκράτι. Είχε πάντα μαζί του σημειωματάρια στα οποία ζωγράφιζε. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Ανδρέας Βουρλούμης γέμισε εκατοντάδες τετράδια με σχέδια και ακουαρέλες, κυρίως με σκηνές από την καθημερινή ζωή στην Αθήνα. Έχουν γίνει δύο αναδρομικές εκθέσεις του έργου του, στην Εθνική Πινακοθήκη το 1990 και στο Μουσείο Μπενάκη το 1999.
ΠΗΓΕΣ:
21.09 – 12.12 2022
Υπό την Αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου
Με ιδιαίτερη χαρά, το Μουσείο του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή στην Αθήνα παρουσιάζει στον χώρο των περιοδικών εκθέσεων ένα εικαστικό αφιέρωμα στον χαρισματικό δάσκαλο Φώτη Κόντογλου, με τίτλο Ο Φώτης Κόντογλου και η επιρροή του στους νεότερους, από τις 21 Σεπτεμβρίου έως και τις 12 Δεκεμβρίου 2022.
Η έκθεση αποτελεί επετειακό αφιέρωμα για τα εκατό χρόνια από την εθνική συμφορά του ξεριζωμού του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τις μακραίωνες εστίες του. Μια επέτειος η οποία καταγράφεται ως μέγιστο κεφάλαιο της κατ’ εξοχήν καταστροφής στην ελληνική ιστορία, είναι καιρός μνημοσύνης και ενθυμήσεων. Οι μνήμες αναζητούν διέξοδο προς τις πηγές του ιστορικού χρόνου και αποτελούν ταυτοχρόνως υπενθύμιση της οφειλής και του χρέους προς αυτούς που σθεναρά αντιτάχθηκαν στη διάβρωση της συλλογικής μνήμης, κάνοντας λάβαρο εθνικού χρέους την πρόθεση αναστήλωσης του ιερού της «Ελληνικότητας» και αναζωπύρωσης της φλόγας της επί εκατό χρόνια παραμερισμένης παράδοσης.
Ο Φώτης Κόντογλου, από τις εμβληματικότερες μορφές αυτής της γενιάς, ως αυθεντικός εκφραστής της ανάγκης επιστροφής προς τα θέσμια των παραδόσεων και της λαϊκής παράδοσης, έθεσε ως κυρίαρχο ζητούμενο την απαλλαγή από την κηδεμονία και την εξάρτηση από τα καλλιτεχνικά ρεύματα της Δύσης. Την παράδοση ήθελε ελληνοπρεπή και σε αδιάσπαστη ενότητα με το ορθόδοξο δόγμα.
Σε μια εποχή που συναφείς έννοιες κλυδωνίζονταν στη δίνη των πολυπολιτισμικών μετασχηματισμών και οι παραδοσιακές δομές υφίσταντο την πίεση της αποδόμησης, ο Φώτης Κόντογλου ως κληρονόμος των Αϊβαλιώτικων παιδαγωγικών επιρροών θεώρησε χρέος του να αντιταχθεί στην «αττική ωραιοπάθεια» κατά την ρήση του Τσαρούχη και να ανασύρει από τους άβατους χώρους της ψυχής του τις υπνώτουσες αρχές των πολιτιστικών του αναφορών.
Παρά τις κατά καιρούς κριτικές υπονομεύσεις ένα είναι βέβαιο, ότι τόσο οι εικονογραφικές ιστορίσεις όσο και οι πνευματικές διδαχές του άφησαν ανεξίτηλο στίγμα και βαθιά σημάδεψαν τον εικοστό αιώνα του τόπου μας.
Η δομή του αφιερώματος Ο Φώτης Κόντογλου και η επιρροή του στους νεότερους αναπτύσσεται σε δυο σκέλη. Το πρώτο, με άξονα αναφορών του χαρισματικού Φώτη Κόντογλου με την ακατάσχετη συγκινησιακή ευαισθησία, την ενάργεια του αφηγηματικού λόγου, την σχεδιαστική μαεστρία και τον ζωγραφικό λυρισμό του χρωστήρα του ανεδείχθη αφυπνιστής της Εθνικής συνείδησης και της λειτουργικής τέχνης της Ορθοδοξίας. Και από την άλλη, την επιρροή που άσκησε στο πεδίο των εικαστικών τεχνών και τα γράμματα του 20ου αιώνα στους νεότερους.
Εκτός από τους άμεσους, πρωτόκλητους μαθητές του που ήταν ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Νίκος Εγγονόπουλος, στενή ήταν η σχέση που αναπτύχθηκε με τον Ράλλη Κοψίδη, τον Σπύρο Παπαλουκά, τον Σπύρο Βασιλείου, τον συμπατριώτη του Στρατή Δούκα και τον Νίκο Βέλμο, ενώ υπήρξαν και αυτοί που ανήκουν στη χορεία των «κρυπτομαθητών» όπως ο Γιάννης Μόραλης, ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος, ο Κλέαρχος Λουκόπουλος και ο Klaus Vrieslander, οι οποίοι διατηρούσαν επαφές χωρίς όμως να γίνουν ποτέ βοηθοί και συνεργάτες του. Αλλά και από τους εν ζωή καλλιτέχνες, πολλοί είναι αυτοί που εισέπνευσαν στην καλλιτεχνική και πνευματική αύρα ενός έργου που έμμεσα επηρέασε το έργο τους, και οι οποίοι ευγνώμονα ομολογούν την οφειλή τους.
Για την επίτευξη του σκοπού, έργα 39 καλλιτεχνών αντιπαρατίθενται σε έργα του Φώτη Κόντογλου όπου καταδεικνύονται οι επιρροές, άμεσες και έμμεσες: 52 δανειστές, Ιδρύματα, φορείς και ιδιώτες συνέβαλαν με δανεισμούς που αριθμούν σε 135 έργα.
Η έκθεση αναπτύσσεται στις εξής θεματικές ενότητες:
α) Οι πρώτοι μαθητές
β) Μύθοι και ήρωες
γ) Προσωπογραφίες
δ) Τοπογραφίες
ε) Ο ξεριζωμός
στ) Ιστορήσεις ναών
ζ) Εικονογραφία
Στην έκθεση συμμετέχουν με έργα τους οι καλλιτέχνες Ιωάννης Βαμπούλης, Πέτρος Βαμπούλης, Σπύρος Βασιλείου, Φώτης Βάρθης, Νίκος Βέλμος, Κωνσταντίνος Γεωργακόπουλος, Γεώργιος Γλιάτας, Στέφανος Δασκαλάκης, Διαμαντής Διαμαντόπουλος, Νίκος Εγγονόπουλος, Μάρκος Καμπάνης, Ανδρέας Κοντέλλης, Φώτης Κόντογλου, Γεώργιος Κόρδης, Ράλλης Κοψίδης, Αλέκος Κυραρίνης, Αλέκος Λεβίδης, Κλέαρχος Λουκόπουλος, Νεκτάριος Μαμάης, Τάσος Μαντζαβίνος, Ιωάννης Μητράκας, Γιάννης Μόραλης, Νίκος Μόσχος, Εμμανουήλ Μπιτσάκης, Χρήστος Μποκόρος, Γιάννης Παπαδέλης, Σπύρος Παπαλουκάς, Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Κώστας Παπανικολάου, Σπύρος Παπανικολάου, Γιώργος Ρόρρης, Εδουάρδος Σακαγιάν, Παύλος Σάμιος, π. Σταμάτης Σκλήρης, Σωτήρης Σόρογκας, Γιάννης Τσαρούχης, Στέλιος Φαϊτάκης, Φίκος, Νικόλαος Χούτος, Γιώργος Χοχλιδάκης και Klaus Vrieslander.
Επιμελητής της έκθεσης είναι ο Γενικός Διευθυντής του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, κ. Κυριάκος Κουτσομάλλης.
Η έκθεση συνοδεύεται από κατάλογο 400 σελίδων ο οποίος εκδίδεται με την χορηγία της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Πολιτιστικού και Κοινωφελούς Έργου ΑΙΓΕΑΣ. Κατά τη διάρκεια της έκθεσης θα πραγματοποιούνται ειδικές προγραμματισμένες ξεναγήσεις καθώς και εκπαιδευτικά εργαστήρια για παιδιά ηλικίας 8 έως 12 ετών, με θέμα το πορτρέτο, κάθε Κυριακή.
ΠΗΓΕΣ:
ΚΑΤΕΡΙΝΑ Λ.: ΤΜΗΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ – ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
ΚΟΡΙΝΑ Α.: ΤΜΗΜΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ – ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ Β.: ΤΜΗΜΑ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΣΧΕΔΙΑΣΗΣ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΣΤΗΜΑΤΩΝ – ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ
ΙΩΑΝΝΑ Κ.: ΤΜΗΜΑ ΤΕΧΝΩΝ ΗΧΟΥ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑΣ – ΙΟΝΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Το Εργαστήρι Τέχνης Ζωγραφίζω σας καλωσορίζει στη νέα δημιουργική και καλλιτεχνική χρονια. Κύριο μέλημα του Εργαστηρίου αποτελεί η αναβάθμιση της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης, που προωθεί τη δημιουργικότητα, την ευαισθησία και τις πολύπλευρες δεξιότητες των μαθητών. Μέσω της καθοδήγησης καταρτισμένων εκπαιδευτικών, οι μαθητές ανακαλύπτουν και χρησιμοποιούν ποικίλες τεχνικές και ζωγραφικά μέσα, διευρύνοντας τους πνευματικούς τους ορίζοντες και τη φαντασία τους. Λαμβάνοντας υπόψιν τα παραπάνω, με χαρά σας ανακοινώνουμε την έναρξη των παρακάτω τμημάτων:
ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ
– 16 Σεπτεμβρίου (τμήματα Παρασκευής)
Α΄ τμήμα Παρασκευής 17:00-18:30 ( Α΄- Γ΄ Δημοτικού)
Β΄ τμήμα Παρασκευής 18:30-20:00 (Δ΄ – ΣΤ΄ Δημοτικού)
– 17 Σεπτεμβρίου (τμήματα Σαββάτου)
Α΄ τμήμα Σαββάτου 10:00-11:30 ( Α΄- Γ΄ Δημοτικού)
Β΄ τμήμα Σαββάτου 11:30-13:00 (Δ΄ – ΣΤ΄ Δημοτικού)
ΤΜΗΜΑ ΕΦΗΒΩΝ
– 21 Σεπτεμβρίου 18:00-20:00
ΤΜΗΜΑ ΚΑΛΛ.ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
– 17 Σεπτεμβρίου (τμήματα Σαββάτου)
Α΄ τμήμα Σαββάτου 13:15-16:15
Β΄ τμήμα Σαββάτου 16:30-19:30
– 21 Σεπτεμβρίου(τμήμα Τετάρτης)
Γ΄ τμήμα 17:30-20:30
ΤΜΗΜΑ ΣΚΙΤΣΟ-ΚΟΜΙΚ
– 10 Σεπτεμβρίου (τμήματα Σαββάτου)
Α΄ τμήμα Σαββάτου 14:00-16:00
Β΄ τμήμα Σαββάτου 16:00-18:00
ΤΜΗΜΑ ΑΣΚΤ
– 1 Σεπτεμβρίου
Δευτέρα έως Παρασκευή 17:00-21:00
Σάββατο 11:00-19:00
ΤΜΗΜΑ ΕΝΗΛΙΚΩΝ
– 1 Σεπτεμβρίου
Δευτέρα έως Παρασκευή 17:00-21:00
Σάββατο 11:00-19:00
Υ.Γ.: Για την έναρξη και τις ώρες του προσχολικού τμήματος θα ενημερωθείτε σύντομα με νέα ανακοίνωση.
Σας περιμένουμε!
Διάρκεια έκθεσης 06.07.2022 έως 28.11.2022 στο Κεντρικό Κτίριο, Εθνική Πινακοθήκη Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου Ίδρυμα Ευριπίδη Κουτλίδη
ΕΝΑΣ ΠΡΩΤΕΪΚΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
Η καλλιτεχνική δημιουργία του Παρθένη χαρακτηρίζεται από συνεχείς πρωτεϊκές μεταμορφώσεις. Μόνο ο ομήλικός του Picasso (1881-1973) μπορεί να παραβληθεί μαζί του σε αυτό τον τομέα. Άλλωστε, ο Έλληνας μοιράζεται με τον Ισπανό ομότεχνό του και ένα άλλο σπάνιο προνόμιο: ότι και οι δυο καλλιτέχνες καταφέρνουν να διατηρούν μια στιλιστική σταθερά, έναν ευανάγνωστο γενετικό κώδικα, ένα άμεσα αναγνωρίσιμο ύφος που διαπερνά και ενοποιεί τις πολύτροπες αναζητήσεις τους. Αυτό που χαρίζει στο έργο του Παρθένη τη μοναδική ατομικότητά του είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει την καλλιτεχνική δημιουργία, ως καθαρά πνευματική υπόθεση, ως cosa mentale, όπως την όρισε ο Leonardo da Vinci (1459-1519). Ο τελικός προορισμός της είναι η καθαρή ποίηση, αλλά ο δρόμος που οδηγεί σε αυτή την κορυφή είναι η έρευνα, η γνώση, η σοφία: «Η τέχνη όμως πρέπει να έχει και την επιστήμη της… Και την επιστήμη μπορεί καθένας να τη διδαχτεί. Η τέχνη είναι ουσιαστικά ατομική, προσωπική».
Μετά την επιστροφή του από το Παρίσι, με νωπές ακόμη τις εντυπώσεις από τα ζωηρά χρώματα των Fauves και των Nabis, ο Παρθένης θα ζωγραφίσει μερικά γοητευτικά ύπαιθρα εκ του φυσικού, ιδιαίτερα στην Κέρκυρα, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, χωρίς συμβολιστικές παραδηλώσεις. Μόνο αυτή την περίοδο ο ζωγράφος συμπλέει με τους ομοτέχνους του της «Ομάδας Τέχνη», που φιλοτεχνούν τις δυο πρώτες δεκαετίες του αιώνα έργα αμιγώς υπαιθριστικά, ανταποκρινόμενοι στο αίτημα της δημιουργίας ενός ελληνικού μοντερνισμού. Αμέσως μετά εμφανίζονται και επιβάλλονται στο έργο του οι ισχυρές σχηματοποιήσεις, ενώ ένας ποιητικός άνεμος μεταμορφώνει τα ύπαιθρά του σε υπερβατικά οράματα των «Ηλυσίων πεδίων». Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, οι σχηματοποιήσεις αυτές αποκαλύπτουν τη λανθάνουσα ποιότητα του αττικού φωτός, που κάνει τους όγκους να διαγράφονται με καθαρότητα και συσπειρώνει τα σχήματα, δίνοντας το πρωτείο στη γραμμή έναντι του χρώματος. Είναι το στοιχείο εκείνο που ο διορατικός Τσαρούχης θα αποκαλέσει «αττικισμό» στη ζωγραφική του δασκάλου του.
Η δεκαετία του ’20 θα δει τον Παρθένη να αποσύρεται βαθμιαία από τα εγκόσμια και να βυθίζεται στον οραματικό κόσμο της ώριμης ζωγραφικής του, που ενοικείται από αλληγορικές και συμβολικές παραστάσεις. Οι μορφές του, καμπυλόγραμμες, κυματοειδείς, χορευτικές, εντάσσονται αρμονικά στον χώρο δημιουργώντας μελωδικές ρίμες με τα περιβάλλοντα συνθετικά στοιχεία, δέντρα, βουνά, λόφους. Μνήμες από τους ευρωπαίους συμβολιστές, παλαιότερους και νεότερους (Puvis de Chavannes, Maurice Denis, Ferdinand Hodler), αλλά και επιδράσεις από το Βυζάντιο ή τον Θεοτοκόπουλο, απόλυτα χωνεμένες και υποταγμένες στον προσωπικό κώδικα του ζωγράφου, ανιχνεύονται στα έργα αυτής της περιόδου (Τα αγαθά της συγκοινωνίας, 1920-1925). Το χρώμα, που διατηρεί ακόμη τη δροσιά του στις μεγάλες αλληγορικές και διακοσμητικές συνθέσεις της δεκαετίας του ’20, θα αρχίσει να υποχωρεί, δίνοντας τη θέση του σε πιο εγκεφαλικά σχήματα, που παραπέμπουν στην αναλυτική φάση του Κυβισμού. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η στροφή αυτή παρατηρείται στις μετακυβιστικές νεκρές φύσεις που συντονίζονται, και μάλιστα συγχρονικά, με τις κλασικιστικές νεκρές φύσεις που ζωγραφίζουν οι πρωτοπόροι του Κυβισμού, Picasso, Braque, Juan Gris, τον ίδιο καιρό στο Παρίσι. Τα χρώματα αυτά, που ο Τσαρούχης θα τα ονομάσει πολυγνώτεια, δεν είναι άλλα από τα βυζαντινά που εισήγαγε τον ίδιο καιρό με εθνικιστικό ζήλο ο Κόντογλου στη ζωγραφική, επηρεάζοντας πολλούς καλλιτέχνες της Γενιάς του Τριάντα.
Η γραφή του Παρθένη γίνεται ολοένα και πιο γεωμετρική, η καμπύλη και η ευθεία εναλλάσσονται, συχνά χαραγμένες με τον χάρακα και τον διαβήτη, ενώ η ζωγραφική ύλη ελαφρώνει, γίνεται πνευματικός αιθέρας. Ο καμβάς, γυμνός, μεταμορφώνεται σε οθόνη, όπου προβάλλονται οι υπερβατικές εικόνες των μεγάλων οραματικών συνθέσεων, που απασχολούν σχεδόν αποκλειστικά την έμπνευση του καλλιτέχνη τη δεκαετία του ’30. Θέλοντας να αξιοποιήσει την αδρή υφή και το υπόλευκο χρώμα της πίσω όψης του καμβά, δεν θα διστάσει να τον μεταβάλει σε πεδίο των πιο φιλόδοξων συνθέσεών του, όπως είναι η μνημειώδης Αποθέωση του Αθανασίου Διάκου (1933). Τα υπερφυσικά δρώμενα αυτών των έργων ταυτίζονται με θεοφάνειες, που αισθητοποιούνται με τη βοήθεια μιας αχειροποίητης τεχνικής. Η χρωστική ουσία χάνει την υλική της υπόσταση, γίνεται καθαρή πνευματική προβολή. Οι μορφές, μετάρσιες, μετεωρίζονται σε έναν υπερβατικό χώρο, όπου ο χρόνος έχει καταλυθεί, όπως στη βυζαντινή τέχνη, και όπου τα λείψανα του ορατού κόσμου έχουν αναχθεί σε πλατωνικά αρχέτυπα. Θα έλεγε κανείς πως τα ώριμα έργα του Παρθένη τείνουν προς ένα ιδανικό αρχέτυπο, ιερό και αχειροποίητο όπως το μανδήλιον της Αγίας Βερενίκης.
Το καταλυτικό στοιχείο της τελικής αλχημικής κράσης, που συναιρεί και συγχωνεύει τον ιδιότυπο εκλεκτισμό του Αλεξανδρινού καλλιτέχνη, και που συνιστά εν τέλει την πεμπτουσία του ύφους του, είναι μια ιδανική άνω πατρίδα του μύθου, της ιστορίας και της τέχνης, όπως τη θεάται ένας μορφωμένος Έλληνας της διασποράς από προοπτική απόσταση. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είδε και μετουσίωσε στην ποίησή του ο Καβάφης την ιστορία και τον μύθο μιας φιλτάτης ιδεατής και διαχρονικής Ελλάδας με νοσταλγία, εκ του μακρόθεν. Γιατί στην πραγματικότητα ο Παρθένης παρέμεινε για πάντα εθελοντικά αυτοεξόριστος και ανένταχτος, πολίτης της δικής του ουτοπικής Ελλάδας.
Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα
ΠΗΓΕΣ:
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΓΕΡΑΚΑ:
ΣΟΥΚΟΥΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΗ
ΜΠΑΛΩΜΕΝΟΣ-ΣΑΡΑΦΙΑΝΝΟΣ ΛΑΕΡΤΗΣ
ΒΕΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ
ΚΑΡΑΜΑΛΙΚΗ ΣΤΕΦΑΝΙΑ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΕΒΕΛΙΝΑ
ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ:
ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΟΡΦΕΑΣ
ΣΟΥΒΑΤΖΗ ΣΟΦΙΑ
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για τη συμμετοχή τους στις εισαγωγικές εξετάσεις των Καλλιτεχνικών Γυμνασίων. Άσχετα με το αποτέλεσμα αυτό που μετράει είναι η προσπάθεια, η εμπειρία και η γνώση. Ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι για όλους, γεμάτο με ανάμεικτα συναισθήματα, το οποίο έφτασε στο τέλος του. Και να θυμάστε δεν τα παρατάμε ποτέ, πάντα κυνηγάμε τα όνειρα και τους στόχους μας. Η αγάπη και το μεράκι αποτελούν αρωγοί, για να υλοποιηθούν οι στόχοι και τα όνειρα μας! Καλό καλοκαίρι σε όλα τα παιδιά με τις καλύτερες ευχές για το μέλλον! Σας ευχαριστούμε πολύ!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Με τον Αμαζόνιο ξεκινά το καινούργιο εκθεσιακό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ Extra Muros, το οποίο λαμβάνει χώρα εκτός των τειχών του Μουσείου. Με αναθέσεις καινούργιων έργων και άλλες δράσεις, το πρόγραμμα Extra Muros αναδεικνύει σημαντικά καλλιτεχνικά, πολιτιστικά, ευρύτερα πολιτικά τοπόσημα. Οι εκθέσεις Extra Muros θα δίνουν την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει αθέατες πλευρές της πόλης και στους καλλιτέχνες τη δυνατότητα να συνομιλήσουν εντός πλαισίου με τα σημάδια της ιστορίας.
Ο Αμαζόνιος βρίσκεται στο ρέμα Πολυδρόσου. Είναι ένα πολυδιάσταστο έργο του Δημήτρη Τσουμπλέκα, που εκτυλίσσεται στο παλιό εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή και της Χρύσας Ρωμανού, στο κτήμα τους στο Μαρούσι. Αποτελείται από φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους (απεικονίζουν τον χώρο και το τοπίο που τον περιβάλλει, νεκρές φύσεις τοποθετημένες στο εργαστήριο, αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες), από γλυπτικές κατασκευές (αναπάντεχες συναρμογές αντικειμένων που κυρίως βρέθηκαν στο εργαστήριο, παλιών υλικών ζωγραφικής, οργανικών υλικών από την περιοχή), καθώς και από μια εγκατάσταση στον χώρο και δύο επιτόπιες προβολές βίντεο.
Ο Αμαζόνιος αναπτύσσεται σε πολλούς χώρους εντός και εκτός του εργαστηρίου του Κεσσανλή και της Χρύσας Ρωμανού. Καθώς ο επισκέπτης περνά από τον παλιό σκοτεινό θάλαμο («Το Αμπάρι») στο καθαυτό εργαστήριο, και από τις άδειες αποθήκες («Το Δάσος») στην εγκαταλελειμμένη πισίνα («Το Ποτάμι»), συναντά φασματικά έργα του Δημήτρη Τσουμπλέκα –φωτογραφίες και βίντεο, γλυπτά και εγκαταστάσεις, objets trouvés και συνθέσεις – με στοιχεία του ίδιου του χώρου: οργανικά υλικά, κλαδιά, φύλλα, πέτρες από το ρέμα και τον κήπο αλλά και υλικά ζωγραφικής, τελάρα, καβαλέτα, πηχάκια κ.ά. Στο τέλος της διαδρομής, ο θεατής συναντά μια φωτεινή επιγραφή που κρέμεται ανάμεσα σε δύο δέντρα («Τον Αμαζόνιο»). Το σημείο θέασης ανοίγεται σε αυτό το κοντινό και ανοίκειο τοπίο, είναι μια ρωγμή στον αστικό ιστό. Ο «Αμαζόνιος» είναι ένα ταξίδι στη μνήμη και μια γνωριμία με μια κρυφή όψη της πόλης, ο διάλογος ενός σύγχρονου σημαντικού καλλιτέχνη με τους σπουδαίους προγόνους του, και με έναν τρόπο προγόνους όλων μας, κι ένα θραύσμα από μια πτυχή της Αθήνας που έχει σχεδόν ολοκληρωτικά θυσιαστεί στο βωμό της αστικής ανάπτυξης.
Όπως λέει ο ίδιος ο Δημήτρης Τσουμπλέκας: «Τα τελευταία επτά χρόνια δούλεψα στο ίδιο το εργαστήριο αλλά και στην γύρω περιοχή, στο κτήμα που γνωρίζω από παιδί και στο παρακείμενο ρέμα Πολυδρόσου. Το ίδιο το έργο μου συνδιαλέγεται με την έννοια του καλλιτεχνικού εργαστηρίου ως τόπου παραγωγής ιδεών και πεδίο δοκιμών, με τη φωτογραφική γλώσσα, τη σχέση της με τη γλυπτική και την απεικόνιση, την καλλιτεχνική συγγένεια και την αγωνία της επίδρασης. […] Ασχολείται ακόμη με τη μνήμη, τα τοπία των παιδικών μας χρόνων και τη βίαιη συνήθως μεταμόρφωσή τους.
Ο Αμαζόνιος είναι το παιχνίδι χαρτογράφησης ενός οικείου σε όλους μας τόπου που πια δεν υπάρχει: της παιδικής ηλικίας. […].
Είναι επίσης μια σειρά συναντήσεων: με τον τόπο, τη μνήμη, τη φθορά που επελαύνει αδιατάρακτα, με την οργανική σύνδεση της αποσύνθεσης και της ζωής, με τους πεθαμένους μας και τον διάλογο που δεν σταματάει ποτέ, την επίδραση -πότε συντριπτική, πότε ευεργετική- των προηγουμένων καλλιτεχνών, την επίμονη φύση και τα ζώα που μας συντροφεύουν απαρατήρητα στις παρυφές της σύγχρονης αστικής ζωής.
Ο τίτλος αντηχεί τον εξωτισμό, τη φαντασίωση της περιπέτειας και το όνειρο της αυτονομίας. […] Εμπεριέχει τρόπον τινά και τα ορμητικά νερά και τα στάσιμα. Κυρίως όμως αφορά το ίδιο το μέρος: «Αμαζόνιο» είχε βαφτίσει ο Κεσσανλής την συγκεκριμένη γωνιά του κτήματος, όπου δίπλα στις φραγκοσυκιές είχε φυτέψει μια πλειάδα εξωτικών φυτών».
Ο Δημήτρης Τσουμπλέκας (Αθήνα, 1967) είναι εικαστικός καλλιτέχνης, που εστιάζει κυρίως στην φωτογραφία. Το έργο του αφορά τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου και πώς το περιβάλλον μας, ατομικό όσο και συλλογικό, διαμορφώνει την προσωπική και την κοινωνική εμπειρία. Το τοπίο, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κυριαρχεί στην πρακτική του.
Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις: Τέξας-το πρόβλημα με την δική μας κατάσταση τώρα, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αθήνα (2012), Oικογενειακές υποθέσεις, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη (2008), Die Gans, eine Familiengeschichte, Zagreus project, Bερολίνο (2005), Future Athens, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα, Αθήνα (2004), Ανοιχτή Κουζίνα-(Broken Homes), Treffpunkt Rottebuhlplatz, Στουτγκάρδη (2003).
Παράλληλα με τις ατομικές εκθέσεις του έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές, όπως :
Anatomy of Political Melancoly, Ωδείο Αθηνών (2019), The Decline of Heroes, Antikenmuseum Basel, Ελβετία (2017), Νο Country For Young Men, BOZAR, Βρυξέλλες (2014), Η πρώτη εικόνα, CRAC, Languedoc-Rousillon, Γαλλία (2009), Dynamics of Urban Culture, IX Bienal de la Habana, Κούβα (2006), The Mediterraneans, MACRO, Ρώμη (2004), Self Aboutness, Sala de exposiciones Canal de Isabel II, Μαδρίτη (2004), Time Capsule, Art in General, Νέα Υόρκη (2002), The Faded Ideal, Martin-Gropius Bau, Βερολίνο (2002), κ.α.
Είναι μέλος της κολεκτίβας Depression Era και έχει συνεπιμεληθεί τις εκθέσεις Depression Era στο Μουσείο Μπενάκη το 2014, τη συμμετοχή της ομάδας στην 5η Μπιενάλε της Θεσσαλονίκης, το 2015, και στο Culturescapes Festival στην Bασιλεία, το 2017.
Είσοδος ελεύθερη
Πέμπτη-Κυριακή: 19.00-22.00
Κεσσανλή Σταματάκη 10, Νέο Μαρούσι, 15126, Αθήνα
Πρόσβαση:
1. Μ3 Δουκίσσης Πλακεντίας + λεωφορείο 411
(Στάση: Κύπριων Αγωνιστών)
2. Μ3 Χαλάνδρι + λεωφορείο 461
(Στάση Βριλήσσια)
Στάθμευση στην ΚΥΠΡΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ, σε περίπτωση πρόσβασης με ΙΧ, η Κεσσανλή-Σταματάκη είναι αδιέξοδο
ΠΗΓΕΣ:
https://www.athinorama.gr/texnes/3004350/i-athina-krubei-pleon-enan-amazonio/
Φτάνοντας στο τέλος της σχολικής χρονιάς θα θέλαμε να σας ζητήσουμε να συμβάλλετε με τη γνώμη σας στην αξιολόγηση του Εργαστηρίου μας! Αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την εύρυθμη λειτουργία του, καθώς μας προτρέπει να βελτιωνόμαστε συνεχώς και να γινόμαστε καλύτεροι!
Παρακάτω βρίσκεται ο σύνδεσμος, στον οποίο κάνετε την αξιολόγηση:
https://g.page/r/CY-ubCrFnwECEB0/review
ΟΔΗΓΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ:
1. Πατάτε πάνω στον σύνδεσμο.
2. Πληκτρολογείτε το email σας και τον κωδικό του (είναι απαραίτητο να έχετε gmail λογαριασμό).
3. Κάνετε την αξιολόγηση, πατώντας τα αστεράκια από 1-5.
4. Γράφετε ένα σχόλιο στο πλαίσιο «Μοιραστείτε λεπτομέρειες από τη δική σας εμπειρία σε αυτό το μέρος».
5. Τέλος, πατάτε στο πλαίσιο «Ανάρτηση», ώστε να ανέβει η αξιολόγησή σας.
Σας ευχαριστούμε πολύ!
Με εκτίμηση,
Η Ομάδα του Εργαστηρίου Τέχνης Ζωγραφίζω
Recent Comments